Panier

Votre panier est vide

Tekenbeet bij honden

  • Publié le
  • Par Othon&Friends
  • Publié dans Parasieten
Tekenbeet bij honden

Teken behoren tot de spinachtige familie en zijn kleine parasieten.

Teken komen vooral voor in bosrijke gebieden en zijn het meest actief als de temperatuur boven de 2 graden Celsius is. Hun activiteit piekt tussen mei en september. Deze parasieten kruipen op grassprieten of struiken en klampen zich eraan vast tot er een geschikte gastheer voorbij komt. Teken kunnen maanden of zelfs jaren buiten een gastheer overleven. Ze gedijen goed in vochtige klimaten, vooral in de lente en de herfst. Aan de andere kant bevinden teken zich in de winter in een ruststadium.

Teken zijn na muggen de belangrijkste dragers van ziekteverwekkers en kunnen allerlei ziekten overbrengen.

 

Ixodes ricinus en Ixodes hexagonus zijn de twee meest voorkomende tekensoorten in België. Van deze specifieke tekensoorten is bekend dat ze geen specificiteit hebben, wat inhoudt dat ze niet bijzonder kieskeurig zijn als het gaat om het selecteren van hun gastheren. Naast dieren in het wild, zoals egels en eekhoorns, besmetten ze ook mensen en alle soorten huisdieren

Hoewel teken op elk deel van het lichaam van een huisdier kunnen worden aangetroffen, worden ze meestal aangetroffen in de plooien van het lichaam, evenals op het hoofd en de oren van honden en katten.

Het is mogelijk om teken te herkennen zonder de hulp van enig visueel hulpmiddel.

Teken hebben in hun volwassen stadium acht poten en zijn over het algemeen rond of ovaal van vorm. Hun kleuring is meestal subtiel, waarbij bruine of zwarte tinten het meest voorkomen. Als hij niet vol zit met bloed, is de grootte van een teek slechts enkele millimeters. Een gezwollen teek kan echter tot een centimeter groot worden en wordt boller van vorm. Teken hebben een proboscis op hun kop waarmee ze de huid van hun gastheer kunnen binnendringen en bloed kunnen opzuigen. Het speeksel van de teek bevat zowel een verdovingsmiddel om te voorkomen dat de gastheer de beet voelt als een stollingsremmer om te voorkomen dat het bloed stolt.

 

Bij een tekenbeet kan huidirritatie, ontsteking en jeuk optreden. Bloedarmoede is echter een ernstiger aandoening die zich alleen kan ontwikkelen wanneer een persoon of dier wordt aangetast door een groot aantal teken. Hoewel deze aandoening zelden wordt waargenomen bij huisdieren, komt deze vaker voor bij wilde wezens zoals egels, reeën en wilde zwijnen.

De gevolgen van een tekenbeet reiken verder dan het onmiddellijke ongemak en de irritatie. Het risico op het oplopen van een ziekte door het speeksel van de teek is een grotere zorg. De belangrijkste en meest zorgwekkende van deze ziekten is de ziekte van Lyme, die wordt veroorzaakt door de bacterie Borrelia burgdorferi. Teken, vooral Dermacentor reticulatus en Rhipicephalus sanguineus, komen veel voor in landen in de zuidelijke regio van Europa. Deze parasitaire insecten hebben het vermogen om verschillende ziekten op hun gastheren over te brengen, zoals door Babesia Canis geïnduceerde babesiose en door Ehrlichia Canis geïnduceerde ehrlichiose. Deze teken worden vaak aangetroffen op honden die vanuit vakantiebestemmingen zijn vervoerd. Hoewel sommige honden in België de diagnose babesiose hebben gekregen, gedijt de teek die verantwoordelijk is voor de ziekte niet in het ongunstige klimaat van het land, ondanks dat ze niet naar het buitenland reizen. De ontdekking van Zuid-Europese teken bij bepaalde dieren suggereert dat deze teken mogelijk in deze regio kunnen overleven.
 

De levenscyclus van de teek

De levenscyclus van een teken

Volwassen vrouwtjes leggen eieren in de grond. Deze eieren komen uit in 6-potige larven, die zich hechten aan de eerste gastheer en zich voeden met een bloedmaaltijd. Hierna valt de larve op de grond en vervelt tot een 8-potige nimf, die zich voedt met het bloedmaal van een tweede gastheer. Daarna vallen ook de nimfen op de grond en ontwikkelen zich tot volwassen teken. Volwassen vrouwelijke teken voeden zich met het bloed van een derde gastheer voordat ze weer op de grond vallen en daar eieren leggen. Volwassen mannelijke teken voeden zich niet met een bloedmaaltijd, maar klimmen in plaats daarvan op hun gastheren om te paren met vrouwelijke teken.
 
Ixodes-teken zijn tri-host-teken, wat betekent dat elke ontwikkelingsfase zijn eigen specifieke gastheer heeft: • Larven: knaagdieren • Nimfen: knaagdieren, vogels, egels, mensen • Volwassenen: Grotere zoogdieren waaronder herten, mensen, huisdieren. Tijdens elke fase voedt de teek zich een keer gedurende 3 tot 7 dagen. Ixodes leven voornamelijk in habitats met bossen en/of struiken. Om zich te voeden, klimmen teken naar de toppen van planten en grassen en hechten zich aan de vacht en/of veren van passerende dieren. Na het voeden vervellen de larven en nimfen van de gastheer en gaan ze uiteindelijk slapend (winter) voordat ze het volgende stadium ingaan.
 
Behandeling en preventie

Het is erg belangrijk om teken zo snel mogelijk te verwijderen voordat ze ziektekiemen kunnen verspreiden. Controleer dus na elke wandeling uw dieren en zorg dat u een tekentang bij de hand heeft! Teken worden ook volledig verwijderd met een geschikte tekentang. Als je de teek echter met een pincet probeert te verwijderen, is de kans groot dat de kop afbreekt, waardoor een ontstekingsreactie ontstaat.
Verdoof een teek bijvoorbeeld nooit eerst met ether of alcohol, omdat dit ervoor kan zorgen dat de teek de speekselklieren van het huisdier leegmaakt, waardoor het risico op overdracht van ziekten toeneemt.
Honden of katten kunnen ook worden behandeld met speciale halsbanden of producten die teken doden of zelfs voorkomen dat teken zich hechten. Veel antivlooienmiddelen worden gebruikt in combinatie met antitekenmiddelen. Vraag uw dierenarts om meer informatie!
 

Ziekte van Lyme (Borreliose)

De ziekte van Lyme is een ziekte die wordt veroorzaakt door de bacterie Borrelia burgdorferi. De bacterie wordt verspreid door teken. De ziekte komt voor bij mensen en bij verschillende huisdieren, zoals honden en katten. Besmetting vindt plaats door de beet van een geïnfecteerde teek. De belangrijkste vector is Ixodes teek. In Europa zou ongeveer 10% van de teken besmet zijn met Borrelia burgdorferi. De bacteriën leven in de darm van een geïnfecteerde teek. Uren nadat de teek begint te eten, dringen de bacteriën de speekselklieren van de teek binnen en komen de gastheer binnen via het speeksel tijdens het voedingsproces. Besmetting van de gastheer vindt pas 36 tot 48 uur na het voeren van de teek plaats. De kans op het krijgen van de ziekte van Lyme door een tekenbeet ligt tussen de 1% en 3%.

Symptoom:
Bij mensen: De eerste fase treedt op 3 dagen tot 1 maand na de tekenbeet met een rode, verheven plek op de huid op de plaats van de tekenbeet. Meestal breidt deze rode stip zich uit als een cirkel. Soms gaat het gepaard met koorts, hoofdpijn of spierpijn. Een tweede stadium treedt weken tot maanden later op, met voornamelijk neurologische problemen en hartaandoeningen. De derde fase ontwikkelt zich 3 tot 5 maanden of zelfs jaren later. Hierdoor kan een gewrichtsontsteking langdurig aanhouden en lijken op reuma.

Bij honden: lusteloosheid, koorts, stijfheid, kreupelheid, pijn, afwijkingen aan het zenuwstelsel en hartproblemen. Typische huidlaesies komen niet zo vaak voor als bij mensen.
Bij katten: de ziekte van Lyme komt hier minder vaak voor en het beloop is minder ernstig. Een verklaring hiervoor kan het tandenpoetsgedrag van de kat zijn, waardoor de teek minder lang aanwezig blijft.

 
 

 

Veuillez accepter les cookies afin de rendre ce site plus fonctionnel. D'accord? Oui Non En savoir plus sur les témoins (cookies) »